قید الفت هستی وحشت آشیانیهاست

شمع تا نفس دارد شیوه پرفشانیهاست

شانه را به گیسویش طرفه همزبانیهاست

سرمه را به چشم او، الفت آشیانی هاست

ما زسیر این گلشن عشوه طرب خوردیم

ورنه چشم واکردن عبرت امتحانیهاست

ای سحرتامل کن ، یک نفس تحمل کن

وحشت و دم پیری شوخی و جوانیهاست

زلف تابدارش را شانه می دمد افسون

دیده وقف حیرت کن موج جان فشانیهاست

پیش چشم بیمارش گر دوتا شود نرگس

عیب سرنگونی نیست جای ناتوانیهاست

بیخودن ا لفت را، نیست کلفت مردن

مردنی اگر باشد بی تو زندگانی هاست

در وفا چه امکان ست جان کنم دربغ از تو

بر جبین گره مپسند این چه بدگمانیهاست

چارسوی امکان را جز غبار جنسی نیست

بستن در مژگان عافیت دکانیهاست

محو یأس کن حاجت ورنه نزد عبرتها

در طلب عرق کردن نیز ترزبانیهاست

از غرور وهم ایجاد هرزه رفته ای برباد

ای غبار بی بنیاد این چه آسمانیهاست

عمرهاست بیحاصل می زنی پر بسمل

بهر نیم جان بیدل این چه سخت جانیهاست